Δεν συζητάμε...

...Φαίνεται πως όσο προχωράει η τεχνολογία τόσο απομακρύνεται ο ένας από τον άλλο. Κάθομαι σε καφετέριες και παρατηρώ τους νέους κυρίως ανθρώπους. Ηλικίες από 14~15 μέχρι και την δικιά μου. Όλοι με ένα κινητό στο χέρι. Δεν μιλάω μόνο για την Αθήνα. Και στο Ρέθυμνο αλλά και στα Χανιά βλέπεις παρέες 4~5 κοριτσιών να κάθονται σε μια καφετέρια ή σε ένα μπαράκι για μία, δύο ώρες... χωρίς να ανταλλάσουν μια κουβέντα.

Το μόνο που ακούγεται είναι ο ήχος από το πληκτρολόγιο. Που πάμε; Δεν μπορώ να καταλάβω!

Το συζητούσαμε με τον Σ. χθες προχθές... και μου έλεγε...

"Στην εποχή μου για να μπορέσω να ενταχθώ σε μια παρέα έπρεπε να έχω διαβάσει τουλάχιστον 10 λογοτεχνικά βιβλία και να ξέρω 4~5 ποιήτές. Διαφορετικά δεν ένιωθα άνετα και ντρεπόμουνα. Έπρεπε να ξέρεις κάποια πράγματα για να μπορέσεις να συμμετάσχεις σε μια συζήτηση. Σήμερα όλοι είναι με ένα κινητό στο χέρι."

Δεν συζητάμε!
Δεν βλέπουμε!
Δεν αισθανόμαστε!

Αν συνεχιστεί αυτό που θα καταλήξουμε; Στο τέλος θα ξεχάσουμε να επικοινωνούμε. Καταραμένη τεχνολογία...